枯( ) 古璽彙編4050,戰國 枯(苦)成戌。 按: 通“苦”。苦成,複姓。
 睡虎地秦墓竹簡·日書甲種55背,戰國至秦 必枯骨也。
 長沙馬王堆二、三號漢墓·天下至道談26,西漢 七十下枯上涚(脱)。
 元壽安妃盧蘭墓誌,北周 銀蠶永臥,金棗長枯。
 張休光墓誌,唐 榛枯野火,葉死秋霜,唯餘盛烈,終天不亡。
 馮明墓誌,唐 地覆天傾,江河枯竭。 《説文》: “枯,稾也。从木古聲。《夏書》曰: ‘唯箘輅枯。’ 木名也。”
枯★常◎常
kū形声,从木,古声,本义为植物失去水分或生机,引申为井水或河水等干涸、干燥、人的身体干瘦、单调而没有趣味等。 【辨析】 枯/渴/竭 “渴”和“竭”指水干了;“枯”指草木缺水。这三个字意义和读音相近,是同源字。 枯 金文; 篆kū[木(意符)+古(聲符)→枯(《説文》:“枯,槀也。從木,古聲。《夏書》曰:‘唯箘輅枯。’木名也。”枯,失去水分〈乾枯、枯萎〉;没趣味,無生趣〈枯燥〉。)] [晉] 葛洪《抱樸子·博喻》:“鄧林千里,不能無偏枯之木。” 枯kū(9画)
 【提示】木,中间是竖,不是竖钩; 位于字左时,末笔捺改点。 *枯kū9画 木部 (1) 草木等失去水分: ~萎|~槁|草~了|~木逢春。 (2) 河流、井等变得没有水: ~竭|~水期|海~石烂。 (3) 皮肤不润泽,肌肉干瘪: ~瘦。 (4) 单调;没趣味: ~燥|~寂|~坐。 (5) 〈方〉 油料作物果籽榨油后剩余的渣滓: 菜~|油~。 |